Gün: 13 Haziran 2025

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

1.Okuma Özd. 8,22-31 Mezmur 8 2.Okuma. Rom 5,1-5 İncil Yu.16,12-15

Bugünkü okumalar, Allah’ın hikmetine bir övgüdür. Bu hikmetin meyvesinden bizler fayladanmaya ve sevinmeye devam edebiliriz. Tüm yaratılış hikmetin göstergesidir, insanlara olan sevgisiyle dolu bir hikmet! Bu hikmet Allah’ın bir danışmanı olarak anlatılır, O’nun yanında olan Biri gibi gösterilir; Allah yaratılışın şekil alması için tam da bir “mimar”dan gibi, ondan ilham almakta. Bu şekilde, daha İsa’dan önce, İsrail halkı Allah’ı tek başına, ilişkisi olmayan biri gibi değil; kişi olarak başkasıyla ilişkiye girebilen ve dolayısıyla sevgiye yaşam verebilen olarak görüyordu: Allah, dinleyebilir, sevebilir, güven alıp verebilir, alçakgönüllülük ile, kendisi için değil, başka birine sevinç vermek için yaşayabilir. 

Eğer insanlar böyle bir Allah’ı taklit ederlerse, cemaat, sosyal çevre devamlı olarak değişebilir, çünkü ona sevgi ve alçakgönüllülük verilmektedir. Allah kendisinde bu sevgi ilişkisini yaşamasa, biz onu tek başına yaşayan olarak düşünürdük, diktatör ve baskı bile yapabilen biri gibi. Onun önünde sadece korkar, O’nu taklit etmek isteyerek bizler de başkalarına baskı yapanlar olurduk. Bu davranışlarla ilişkisi olmayan tek bir Allah’a inanan bazı çevrelerle karşılaşabiliriz.

Allah’ın üçlü yaşamı, İsa’dan önceki yazılarda çekingence belirmeye başladı, O’nunla birlikte ise daha açık ve belirgin bir şekilde gösterildi. İsa bize Baba’dan bahseder, O’nunla birliğin tam ve sevgi dolu bir itaat sayesinde gerçekleştiğini söyler, bizlere Baba’nın, ve kendisinin de Ruhunun içlerimizde var olacağını vaat eder.

İsa’yı dinlerken bir ailenin içinde olduğumuz hissine kapılırız, bu ailede de karşılıklı güven, diyalog, sevgi dolu itaat, tam bir ahenk içinde birlik olma arzusu görürüz. Bu ortam o kadar güzel ki, biz de aynısını ailelerimizde, gruplarımızda, cemaatlerimizde, bütün ilişkilerimizde gerçekleştirmek isteriz. 

Ancak bu bize yorucu gelir, çünkü bencillik ile kaplıyız, kendi görüş açılarımıza bağlıyız ve kendimizi göstermek arzusuna dayanamıyoruz. Bu sebepten İsa bizleri alçakgönüllülüğe çağırır, bu alçakgönüllülük sayesinde af dileyebiliyor ve affedebiliyoruz, başkalarını bizden üstün görebiliyoruz; bu da onların bizden daha iyi oldukları için değil de Babanın onları da bizim kadar çok sevdiği içindir! Bizim Allah’ın üçlük sevgisine girebilmemiz için İsa, Kutsal Ruh’u göndereceğine söz veriyor ve O’nu yolluyor. Kutsal Ruh bizleri kutsallaştırır, yani ilahileştirir. 

Bu sözü kullanmaktan neredeyse korkuyoruz ve çekiniyoruz, ancak gerçekten korkmamalıyız. İçimizde Kutsal Ruh’u kabul ederek gerçekten de Allah’ın hayatına, yani sevgisine ortak oluyoruz, böylece O bizim aracılığımızla da kendini gösterebilir. Biz İsa’nın şanı oluruz, aynen İsa’nın Baba’nın şanı olması gibi! 

Bunu bize Aziz Pavlus da açıkça söyler: “Allah’ın yüceliğine erişmek ümidiyle de övünürüz”. Bizler için sabır şart olmakta, çünkü bizim ve kardeşlerimizin günahları yüzünden bizde sıkıntılar eksik olmamakta. Gerçekten de bizde de İsa’da olduğu gibi, Allah’ın şanı, denenmelerde gözükür. Haçta Allah’ın, insanların O’nu düşündüğünden farklı olduğunu gördük, orada İsa bize Babanın sevgisinin tamlığını gösterdi ve kurban olması ile bize bu sevgiyi bağışladı. 

Bizler de her sıkıntıda sabırlı olacağımızda Baba’nın sevgisini göstereceğiz. İsa’nın bize verdiği Kutsal Ruh bizleri Allah’ın yüceliği kılar, herkes için Baba olabilen bir Allah’ın tanıkları yapar. Yaşamımız sabırlı sevgi sayesinde Kutsal Üçlük gizemine katılabilir!

P. Vigilio Covi