Gün: 5 Nisan 2024

Litürji

Kutsal Kitab’ın Okunması

07/04/2024 – PASKALYA DEVRESİ – 2. Pazar Günü – B

İlahi Merhamet Günü 

1.Okuma Hav. Kit. 4,32-35 Mezmur 117 2.Okuma 1Yh. 5,1-6 İncil Yh. 20,19-31 

İsa’nın dirilişi gerçekten her tahmini alt üst eden bir olaydır. Öğrenciler korku içinde ve ümitsizlerken, hiçbir zaman tecrübe etmedikleri bir sevinçle sarsılırlar. Dirilmiş Rab’bin mevcudiyeti Sözü ile onları da diriltir. Onlar O’ndan Barışı alırlar, bu barış onların bir varış noktasına varmış olmanın ve yeni bir başlangıcın garantisini vermektedir.

Barış onları terk ettikleri Rab’leriyle barıştırır ve onlara güven verir. Bu barış içerisinde alışılmamış bir görev de kabul edebilirler: “Baba’nın beni gönderdiği gibi ben de sizleri gönderiyorum”. Şimdi onlar yaşamlarının ve kardeş gibi olmalarının amacının ne olduğunu bilmekteler: Daima İsa’yı hatırlamaya çalışacaklar, Baba’ya olan itaatini, insanlara olan merhametini: Kendi görevleri bu olacaktır.

Bundan sonra İsa Kutsal Ruh’unu onlara iletmek için üzerlerine üfler. Kutsal Ruh onlara, her gün, yeni misyonlarını gerçekleştirmek için gerekli olan gücü ve ilhamı, bilgeliği ve tedbiri verecektir. Kutsal Ruh insanların günahlarını tanımaya ve affetmeye de yardım edecektir, yeter ki insanlar kendilerini alçaltsınlar ve af dilesinler. Daha önce bazı kişiler İsa’nın önünde bunu yapmışlardı. Bu aftan ilk önce öğrenciler faydalanacaklardır: Onlar da günahsız değiller, onlar da Allah’ın gücünden ve sevgisinin büyüklüğünden şüphe edebilirler. 

İşte Tomas: O açıkça, herkesin önünde imansızlığını gösteriyor. Onun davranışı diğer on havariye karşı suçlayıcıdır: Onları yalancı ve aldatıcı olmakla suçlamakta. İsa sekizinci gün aralarına tekrar gelir ve her şeyden önce Tomas ile karşılaşmak ister. Havariler arasında bölünme olamaz ne üzüntü ne de imansızlık olamaz.

Rab İsa öğrencinin dileklerine boyun eğiyor ve ona yaralarını gösteriyor: o, onlara dokunmalıdır. 

Bu; bizleri hayran ve minnettar kılan İsa’nın büyük merhametidir. İsa, sadece Tomas ile değil, her gün bize karşı da merhametlidir. 

Kaç kere O’na iman etmemiz ve öğretilerini ciddiye almamız için Rab bizlere mevcudiyetinin, sevgisinin, ilahiliğinin işaretini vermek zorunda kaldı? Bu iman olmasa dünya bizi yenerdi, dünyada var olan kötülüğün etkisi altında olurduk, ama İsa’nın dirilişi sayesinde yüreğimize tükürmeye devam eden bu dünyayı yeniyoruz. Havariler İsa’nın dirilişinin tanıklığını yaparak imanlıların imanını desteklediler ve onların dünya yüzünde daha önce görülmemiş, yepyeni bir sevgiyi göstermelerini sağladılar: “Onlardan hiçbiri sahip olduğu herhangi bir şeye kendi malı gözüyle bakmıyordu”. İmanlıların karşılıklı sevgisi ve acılara dikkati, İsa’nın aralarında, ilahi gücü ile, gerçek ve sadık sevgisinin gücüyle var olduğunun işareti ve meyvesiydi.

İmanlıların yaşadıkları ve birbirlerine gösterdikleri sevgi, İsa’nın bu dünyada yaşayan ve mevcut olduğunun tanıklığıdır, O’nun Hükümranlığının dünyanın hükümranlıklarını yenmekte olduğunun işaretidir. Bu hükümranlıklar, insanın düşmanının hükümranlıklarıdır, onlarda karşılıksız sevgi, ilahi sevgi değil, en ölçüsüz bencillik mevcuttur.

Fakat şimdi bu dünyada dirilmiş İsa’ya imanımızla bizler varız ve bu iman ile gerçek sevginin var olmasını sağlamaktayız. Gerçekten, «Allah’tan doğmuş olan herkes dünyayı yener. Bize dünyaya karşı zafer kazandıran, imanımızdır». Aziz Yuhanna bize bu eminliği bağışlamaktadır; zaten bizlerin sevgiyi kardeşlerden aldığımız ve başka kardeşlere onu sevinçle vermeyi becerdiğimiz her defa bizler artık bu eminliği gördük ve yaşadık.

Bunun için İsa’nın merhametini kendisine gösterdiğinde tövbe etmiş olan Tomas’ın O’na hitap ettiği Söz’ü öğrenelim: «Rab’bim ve Allah’ım!» Bu tapınma ile dolu alkışı tekrarlayacağız, onu İsa’ya doğru yeni bir sevgi ile tekrarlayacağız. Bu, kardeşler için de bir armağan olacaktır: Onlar bu duadan sevilmiş ve teselli edilmiş hissedecek ve kurtuluş kaynağı, karşılıksız sevgimizi – bazen pahalı olan karşılıksız sevgimizi – beslenen kaynak olan İsa’nın yaralarına bakmaya cesaret alacaklar.

«Rab’bim ve Allah’ım!»